girl from the window

ασυναρτησίες -ποστς ιν γκρικ παρτ ουάν-

το φεστιβάλ κόμικ ήρθε, έφαγε τις αντοχές μας κ έφυγε. επεράσαμε όμορφα εμείς-αλλά όχι κ η μέση μας. τέτοια ορθοστασία δεν την έχω ξαναματακάνει, τέτοια κούραση είχα καιρό να νιώσω, κάνε αντ σε αυτό τις ημέρες σταδιοδρομίας του πανεπιστημίου (όπου μέρες σταδιοδρομίας βάλε να φτάνεις 8:05 το πρωί ενώ οι εγγραφές αρχίζουν 8:00 να παίρνεις αριθμό προτεραιότητας λαχταριστό 81 κ να περνάς τις επόμενες 9 ώρες κολλημένη σε απαίσια άβολη θέση περιμένοντας την ώρα που θα φωνάξουν το ονομά σου να μπεις για την 1η συνέντευξη ενώ άλλοι έχουν κάνει ήδη 5 τελείακλείνειηπαρένθεση). αποτέλεσμα μάτια κομμάτια με μαύρους κύκλους παρεούλα, μόνιμο αίσθημα κόπωσης-νύστας, νεύρα, χαμένες ώρες, τσάμπα κόπος, τι ωραία που περνάμε.
κ μέσα σ' όλα με έχει πιάσει η άνοιξη κ παρόλη την κούραση γούσταρα στο κομικντομ, είδα κόσμο, γνώρισα κόσμο (την πλειοψηφία του οποίου δεν θα ξαναδώ ποτέ-δε στόρυ οφ μαι λάιφ λέμε), μίλησα με κόσμο, ξεκουνήθηκα λίγο από τη χειμερία νάρκη μου κ θέλω κ άλλο κ άλλο κ άλλο.
κ από την άλλη με την ταλαιπωρία της ανύπαρκτης καριέρας από τη δευτέρα, μαυρίζει η ψυχή μου κ σκέφτομαι ουάνς αγκέν τι γκαντεμιά είναι αυτή που μας δέρνει ως γενιά, τι μ@λάκας ήμουν που δεν τελείωσα τη σχολή μου κ τα μεταπτυχιακά μου κ όλα στην ώρα τους κ ίσως τώρα να ήμουν κάπου καλύτερα από το πουθενά, 6 μήνες σχεδόν στην αναζήτηση, οβερκουαλιφάιντ-άντερκουαλιφάιντ-μακάρι να ξερα τι ψάχναν όλοι αυτοί που βάζουν αγγελίες να τους το δώσω να δω μια άσπρη μέρα κ μαζί της κανά 50ευρώ.
πουπάμεπουπουοδηγούμαστεπου.που.
κ από την 3η διάσταση νιώθω πως έχω ξεχάσει να σκέφτομαι. θέλω να αρχίσω να σκέφτομαι πάλι. θέλω κάποιος να μπορέσει να με βάλει σε τριπάκια κ να αμφισβητώ κ να ψάχνω κ να βρίσκω ερωτήσεις κ συμβαίνει τόσο μα τόσο σπάνια αυτό.
έστω να βρω μια δουλειά σε ένα καφέ, ανοίγει ο καιρός θα 'ναι ωραία, έμαθα κ στην ορθοστασία 3 μέρες, να με βλέπει λίγο ο ήλιος, να φωτοσυνθέτω, να χαίρομαι, να χαμογελάω (πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ, ποτέ δεν είναι αρκετό ακούς;), να ανατριχιάζω κ να έχω ανθρώπους να αγαπάω, να με αγαπάνε, να αγκαλιάζω, να κοιτάω στα μάτια κ να συννενοούμαστε.
πρέπει να ξημερώσει πάλι!