από εδώ

ασυναρτησίες-part two- έναχρόνομετά

Σου λέει το μυαλό σου ήταν πάντα πιο μεγάλο -ηλικιακά- από την ημερολογιακή σου ηλικία -αυτό που λέμε πόσων χρονών είσαι? και απαντάς- και γι' αυτό όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής σου τα έχεις ζήσει ουσιαστικά σαν παρατηρητής. Όχι από μέσα. Σαν να τα ζούσες αλλά και χωρίς να τα ζεις μαζί. Και λέω.. πόσο τυχαίος και ο τίτλος αυτού εδώ του μπλογκ?
Όταν ήμουν μικρή μ' άρεσε να κάθομαι πάνω στο καλοριφέρ, αυτό που είναι στο σαλόνι, κάτω από το παράθυρο και να χαζεύω απ' έξω. Να κοιτάω και να φτιάχνω ιστορίες, για τους απέναντι, για τους πιο δίπλα, για τον κόσμο που πέρναγε και να ζω μέσα από αυτές. Ακόμα μ' αρέσει να το κάνω. Να κάθομαι εκεί. Μόνο που τώρα έχουν μεγαλώσει τα δέντρα και δεν φαίνεται η λάμπα δίπλα στο παρκάκι που μια άναβε, μια έσβηνε. Και απέναντι χτίστηκε μια καινούργια πολυκατοικία, και πιο δίπλα άλλη. Και ο κόσμος που βλέπω από το παράθυρο, το ίδιο παράθυρο, το ίδιο καλοριφέρ, δεν είναι πια ο ίδιος κόσμος. Ούτε εγώ είμαι ίδια. Και βαρέθηκα να κοιτάω τον κόσμο να περνάει, βαρέθηκα να φτιάχνω ιστορίες για άλλους.
Είχα γνωρίσει μια φορά ένα παιδί που έφτιαχνε πολύ ωραίες ιστορίες. Σε κάποιες από αυτές έβαζε και μένα μέσα. Μια μέρα μου είχε πει ότι εγώ δεν "το ΄χω" να γράφω ιστορίες, και τότε είχα παρεξηγηθεί.
Μετά όμως σκέφτηκα πως αν δεν έχεις φτιαχτεί για να λες τις ιστορίες, ίσως να έχεις φτιαχτεί για να τις ζεις. Και χαμογέλασα.